Roman Dmowski pisał o „chorobie na Moskala”, objawiającą się w następującej postawie: „bardziej nienawidzili Rosję niż kochali Polskę”. Dmowski pisał, że tacy ludzie dla nieprzepartej chęci zniszczenia Rosji gotowi są poświęcić byt Polski, chcąc tego, nie zważają na to, że pod gruzami walącej się Rosji zawalić się może Polska.
[...]Do tej samobójczej tendencji, wyrastającej z XIX-wiecznego mesjanizmu i romantyzmu, doszła w II połowie XX wieku jeszcze jedna – chorobliwy antykomunizm. Ma on w Polsce swojego guru – jest nim Józef Mackiewicz, który zwykł mawiać: „Kiedy pytają mnie co mam wpisane w paszporcie w rubryce narodowość – odpowiadam: „antykomunista”.
Ten swoisty kosmopolityczny antykomunizm miał jeszcze jedną niebezpieczną cechę – Polska była w nim tylko narzędziem realizacji tej idee fixe. Ten sam Mackiewicz miał kiedyś powiedzieć komentując wątpliwości kogoś, kto uznał jego plany za niebezpieczne dla Polski i Polaków: „A co mnie obchodzi, że zginie tysiąc czy więcej Polaków, ważne że wytłucze się bolszewików”.
Jest jednak pewna różnica między współczesnymi wyznawcami Mackiewicza a nim samym. Otóż Józef Mackiewicz był ideowym rusofilem, uwielbiał starą, carską Rosję, potępił Józefa Piłsudskiego za to, że nie udzielił pomocy Denikinowi walczącemu z bolszewikami. Tymczasem jego współcześni wyznawcy są rusofobami integralnymi, a nie tylko antykomunistami jak Mackiewicz. Oni walczą z obecną Rosją, wmawiając wszystkim wokoło, że rządy Putina niczym nie różnią się od rządów Stalina.
Ten absurd jest uznawany przez wielu ludzi, zwłaszcza młodych, za coś nieomal oczywistego. Żyjąc w matrixie ludzie ci prowadzą z tą nie istniejącą realnie Rosją (Sowiecką) nieprzerwaną wojnę, przenosząc ją także na pole świadomości historycznej. [...]
Atom